Stoomtrein

Ik ren, maar ik kom niet vooruit. Zo lijkt het. Ik durf niet over te steken want daar wandelen twee mensen. Ik twijfel of ik ze wel in kan halen. Ik spreek mezelf toe dat ik mijn zinnen moet verzetten. Niet aan mijn benen denken die lood en loodzwaar voelen. Niet voelen, niet denken, doorlopen. Ik probeer naar de muziek te luisteren in mijn ene oor, het staat net te zacht en mijn eigen gehijg overstemd het geluid. En waar weet ik uiteindelijk niet. Zo werkt dat. Maar ergens onderweg schiet ik in de kadans, en ineens draai ik de laatste straat in, ben ik bijna thuis. En ik ren. Ik ren echt!