zo weet hij waar iedereen woont natuurlijk

Met de huisarts bevind ik me in het heuvelland en ergens in een dorpje fladdert een postbode op een brommertje voor ons. Zijn lange baard wappert in twee helften over zijn schouder.
We bekijken het een beetje besmuikt. Ik kan het niet meer voor me houden, de gedachte borrelt gewoon op:"dus dat doet ie 's zomers!"

Skate tunes

op mijn vorige telefoon ging mijn eigengemaakte muzieklijstje wat "skate" heette helemaal aan gort. De geordende telefoon zette Robbie W bij Robbie W en Gladys Knight bij de G. En aangezien ik maar één Gladys Knight (of is het night?) liedje er op heb staan en daar niet een half uur achter elkaar op wil rennen had ik dit al heel lang niet meer gehoord. En dat was jammer. Tijdens de eerste helft van de zwangerschap van dochter heb ik met mijn skates kilometers lange tochten met die muziek gemaakt.

De stoute schoenen weer eens aangetrokken en de file "skate" naar de smartphone geladen. En die pakt het wél! Wat een verrassing. Ik ren en ben gelukkig. Ik hou me in om genoeg lucht te hebben om alle achtergrondkoortjes van Midnight train to Georgia mee te kunnen zingen. Woehoee!!!!
Jezus in a campervan brengt me thuis. De endorfine machine heeft gewerkt.

Het grappige is dat de muziek onbewust gekozen is op lange lome skate uithalen. Het rentempo ligt wat hoger. Uiteindelijk lijkt het wel of ik langere passen maak op deze muziek. Zweefpassen. Tsja.
Zo snel mogelijk nog eens gaan rennen maar weer.

Je zal er maar wonen

Ik hijg en transpireer wat heviger dan de huisarts als we bovenaan de berg op haar telefoon de route  verder uitzoeken. We gaan richting Nuth, dan Schimmert en zakken dan zo weer af naar het eigen dorp.
Velden, bergen, weilanden met koeien, prachtige huizen, nauwelijks verkeer. We suizen en genieten en stoempen en genieten. Het is een prachttocht. Net vakantie! Zuid Limburg, het is echt afzien :-)

Zwemmen

Beul en ik halen de gemiddelde leeftijd van het zwembad eens lekker omlaag. We trekken baantjes tussen de bejaarden. Als het even heel druk wordt gaan we "aquajoggen" in het andere bad. Hilarisch! We ploensen nog een keer het grote bad in en staan dan te tollen bij de rand. 34 baantjes getrokken. Goed voor 1700 zwemmeters! Knap van ons.
De terugweg op de fiets leek ineens steil omhoog bergop de gaan. We voelen de beentjes wel.
Maar cool.
Gaan we vaker doen!

Kan het nog!

Wel bewogen, maar lang niet gerend. De vakantie bestond uit skaten, fietsen en skelteren met de kindjes. Nooit hard, nooit echt ver, maar wel veel buiten en lol. En we zijn lid geworden van een zwembad. Geweldig concept. Als er een zonnestraaltje doorbreekt en we hebben even niks te doen dan fietsen we er heen. Zo ga je ook om drie uur 's middags nog eens zwemmen.
Maar rennen dus, dat stond op een laag pitje. Op een pitje wat uit was. En maar bonken in mijn achterhoofd dat ik het straks niet meer zou kunnen...
Ik ging vanavond. En het lukte. Ik kon mijn vaste rondje in een keer uitlopen. Sterker nog, halverwege liet ik de spanning los. Ik kon zelfs lachen en genieten en ik zong mee!
Back on track!