dinsdag 29 november 2011

Gadgetman

Hij is er vroeg bij dit jaar. Sinds ik hardloop ben ik er achter dat na de twee hoogtijdagen in december er door de familie en Sint goed nagedacht is over wat "vader" nog nodig heeft. En dat zijn heel veel reflecterende en voorzien van knipperende ledlichtjes hardloopspullen.
Maar vandaag zag ik een pre-sint versie. Die had de batterijtjes van het afgelopen jaar nog niet op. In reflecterend jasje, met er overheen een kort reflecterend hesje (ik weet niet zeker of dit knipperde, maar er moet iets van aanvullende waarde aangezeten hebben ten opzichte van het jasje) loopt (wandelt!) deze mijnheer me tegemoet. Druk in de weer met het checken van apparatuur. Want ja, eigenlijk rent hij, maar er moet iets rustigs volgens een schema, een digitale ren-coach, of de luid piepende hartslagmeter.
En ik, bovenal ik, mag er niet om lachen. Ik val zelf als een blok voor allerlei gadgets.
Hartslagmeters, stappentellers, kilometertellers, touwtjes over landkaarten, stopwatchen, gps horloge, en dan nu de endomondo app. Registreren, overschrijven, bijhouden en uit alle gegevens helemaal niks concluderen. Hoeft ook niet. Het is gewoon even leuk.
Dus Gadgetman is okay. Hij neemt zichzelf iets te serieus maar dat mag, zo is gadgetman!

From Scratch

Vroeger vond ik alleen sporten geen probleem. Ik motiveerde mezelf. Sterker nog, als het een keer regende of er echt te veel wind stond om te skaten dan baalde ik. Was ik na een skate rondje op de terugweg dan had ik al geen zin meer. Plakte ik er een rondje aan vast dan was het weer goed.
Maar dat was heel erg vroeger. Vóórdat er kindjes waren.

Nu is mijn sporten gevarieerder en dat is goed. Skaten is leuk, maar fietsen vind ik ook super, en hardlopen is welliswaar eigenlijk de laatste optie, maar wel hetgeen ik het vaakste doe. Want het is gemakkelijk en snel klaar.
En met het toevoegen van deze variatie kwamen ook de "Personal Trainers." Een vriend en een aantal vriendinnen waar ik mee skate, fiets of hardloop. Maar voor skaten is het te donker, en overdag afspreken lukt niet altijd. Maar alleen skaten doe ik bijna niet meer.
Belt de fietsdate af dan ga ik ook niet, en hardlopen is dan nog het enige wat overblijft.
Vreemd, want alleen sporten vind ik eigenlijk nog steeds ook leuk.
Dat moet ik alleen even iets beter gaan realiseren.
En dus trap ik mezelf naar buiten en ga rennen.
Met Endomondo, die pas op de helft van mijn ronde inkickt blijkt achteraf, en met Sibelius. Niet op een oortelefoontje maar gewoon op speaker. En dat is ook heel erg anders. Het "heroïsche" van het rennen gaat er een beetje af. Hoor ik Sibelius rechtstreeks mijn oor in galmen dan voelt het alsof ik in een of andere filmscène speel. En dan gaat het iets meer vanzelf.
Tsja.

Wat wel goed gegaan is, was het kiezen van de juiste garderobe vanavond. De laatste tijd had ik het erg koud in mijn lange renbroek. Ik bedacht dat ik aan Sint een soort gevoerde renbroek moest gaan vragen. Een soort "joggingbroek..." en toen viel het kwartje. Duh!!!!
Dus in mijn lekkere warme jogging, een skipulli en een hoodie was het perfect rennen vanavond.

Het begin is weer gemaakt. Nu de regelmaat nog zien te vinden!

Beul-af

De huisarts is zelf ziek. Kan gebeuren, maar gelukkig gaat Beul mee fietsen. Beul klaagt. Pijntjes, conditie, het zit niet mee. Het afbeulen zit er niet meer in. En ik val bijna om op mijn fiets, zooo verschrikkelijk langzaam. Als we terug zijn geeft Endomondo nog niet eens 20km per uur aan. Bejaarden op scootmobiels zijn sneller...
Volgens beul komt het omdat we zo lang bij een stoplicht moesten wachten. Tuurlijk.
En dan sputtert er nog een laatste luchtje uit. "Vanavond rennen?"
Ik vind het best. Beul toch niet. Ai...
Mijn personal trainers netwerkje is in aan het storten....

maandag 21 november 2011

Endomondo

Weer een nieuwe gadget toegevoegd aan het rijk der sportgemakken. Een app op mijn nieuwe telefoon. Ik kan aangeven of ik wandel, fiets, ren of skate (en nog veel meer) en "Endomondo" laat me zien hoe hard, hoe ver, hoe lang en waar. Heel erg leuk speelgoed!

Vrieskou

Het doen gaat wel, het diëten wat minder. Maar dat mag de pret niet drukken.
Als de huisarts en ik onze barre tocht door de winterachtige vrieskoude afsluiten bij de fietsenmaker (zij voor overschoenen en ik omdat ik weer alles in één zwaar verzet heb moeten trappen) zit daar een mijnheer vol bewondering naar onze fietsen te kijken. Hij geniet van het materiaal wat daar zomaar binnen is komen rijden. Een zeer originele Jan Janssen, en één van de eerste prachtige groene Bianchi's. Hij weet een museumpje in Valkenberg die deze fietsen graag in de collectie zou hebben. En hoewel ik mijn Bianchi prachtig vind, erger ik me vaak aan de haperende versnellingen, dus voor een goede prijs is hij echt wel te koop. Helaas. Het museum wil alles krijgen, dus voorlopig breng ik mijn museumstuk gewoon naar de fietsenmaker en mag hij de versnellingen weer up and running krijgen.
En die overschoenen, die ga ik aan Sint vragen!