De kick

Spitsuur. Ik moet naar de tandarts en fiets door het industrieterrein wat het dorp met de stad verbindt. En ik passeer een file. Een dagelijkse file. Ik zwaai naar de stoppende en optrekkende mensen die ik herken terwijl ik er nog een schepje bovenop gooi om ze te laten zien hoeveel sneller je met de fiets bent. Ik ben een patsertje vandaag :-)
Uit de luwte kom ik langs het stukje Maas. Voorbode van de stad. Zon, bootjes, bruggen in de verte.

Bij de tandarts is het altijd wel leuk eigenlijk. Tandarts en assistente zijn een gouden duo. Met zijn drietjes zijn we al een jaar of 9 samen. Ik blijk vanaf het begin bij de praktijk te horen.

Terug. Bergaf door Maastricht. Ik snuif de sfeer op, ik ben een wielrenner in de a.mstel gold race, ik ben een fietskoerier, ik stuif over de kinderkopjes, ontwijk bussen en toeristen, ik leef!
20 kilometer erbij!

Goed

Vanavond minimacrons met chocolade soldaat gemaakt.

Slecht.

Fietsen

Woensdag rendag, op meerdere manieren, vooral om de kleinere leden van het gezin op tijd en voorzien van de juiste spullen bij de diverse sportactiviteiten te krijgen. Maar ineens is daar een gaatje. Zoon wordt door vader gebracht en gehaald en dus maak ik met mijn dochter een fietstochtje. We eindigen bij een geheime speeltuin mét een crossbaan. Als we naar huis gaan pikken we die ook mee. Dat is zeker 30 jaar geleden dat ik met mijn fiets van een zandberg afgescheurd ben. Mijn trapper blijft her en der haken, ik vind het steiler dan ik dacht en ik gil wat af. Maar leuk!!!!
Via een omweg, want we hoeven nog lang niet thuis te zijn, met wind in de rug, weer naar huis. Mijn dochter bedenkt alvast een langere route voor de volgende keer. Laat maar komen die zomer!

fAnaat

Wandelen met A. Het blijkt dat ze eigenlijk geen zin had, maar ze is bloedfanatiek. Een kop kleiner, maar driftig stapt ze een steile berg op. Ik kan haar met moeite bijhouden en allebei hijgend vervolgen we onze gesprekken. Als we bijna op de terugweg zijn schat ze in dat we er nog een lusje aan vast moeten knopen. Ik ben wel van de extra lusjes. Dus we doen nog extra. Bij haar voordeur altijd het moment van de waarheid. Wat zegt de app? De app geeft 11,nogwat kilometer aan. Plus de 1,5 die ze al naar mijn huis gelopen heeft. Ze knikt half tevreden. Blijkt dat ze de smaak van de 15 km te pakken heeft. Watsgeburt?
Ze gaat dadelijk thuis wel een welverdiend wijntje pakken. Komt het toch weer goed met de wereld.

Genieten

Het is lekker weer, vader let op de kindjes en ik beloof mezelf een lange skate-tocht. Ik sms een vriendin, geen skater, of ze mee wil op die fiets. In het kader van niet theeleuten, wel bijkletsen. Ze gaat mee. En we maken de mooiste tocht sinds tijden. Langs velden met in de verte de bergen, we picknicken op idyllische plekjes, doen een cafeeke in België aan, en skaten per ongeluk verkeerd maar wel door nog mooier landschap langs het Albertkanaal. Je waant je in het buitenland daar tussen metershoge mergelafgravingen en grotten.
En we zien van alles. Een fladderende zwaan, een vishengelwedstrijd, en ineens, out of the blue horen we een doedelzak tussen deze rotsformaties. Fantastisch. We gaan bij hem zitten en luisteren terwijl de muziek tussen de "gorges" schalt. Indrukwekkend hard is het, en meteen ook de reden dat deze mijnheer hier oefent. Binnen gaat het niet.
Uiteindelijk vinden we een bekend pad langs woonboten in Maastricht en weten we de weg terug weer.
Ik wilde een "langer tochtje" en had een 30 km in gedachten. Het werden er 52. En zowel hartslagmeter als appje gaven 2200 cal aan! Dan mag er alsnog getheeleut worden mèt een koekje :-)
Het genieten weer waargemaakt.

Het leven is te kort

vorige week stierf een vader. 42. Een gangmaker, iemand die plezier uitstraalde. Een spil in ons dorpje een man die altijd met zijn dochters en vriendinnetjes op sjouw was. En deze man, leek ons zo een beetje de fitste die er hier rondliep. Een sporter, een buitenmens. We gaan hem missen, maar nog heel veel lachen als we aan hem denken.
Het leven is te kort. Cliché, maar geniet!

Afzien

Tandpijn, en een snelle afspraak. De huisarts verzet gewillig ons fietsafspraakje naar een ander tijdstip en samen maken we een fantastische omweg door het heuvelland, richting tandarts. Huisarts heeft snot in de kop, ik een kloppende tand. Lekker setje zijn we. Maar één bergje moet kunnen. Ik kies een van mijn favorieten; de Sibbergrubbe in Valkenburg. en die eindigt een paar keer bijna, maar pas echt op het plateau, als je al een keer of vijf gedacht hebt dat je er bent. De afdaling isgelukkig op een minstens zo mooie berg. Een Amstel Gold race klassieker; de Bemelerberg. Maar dan blijkt deze afgesloten. Eh... we volgen de bordjes en daardoor krijgen we onverwacht nóg een klimmetje voor de kiezen. Het gaat wel lekker eigenlijk, maar het wordt aanpoten om op tijd bij de tandarts te komen. Precies om 11 uur wordt een gelukzalige verdoving ingespoten.
We zetten die dag 35 kilometer op de teller. Niet slecht voor een tussendoor tochtje.

Een week later belt de huisarts af. Ze is nog steeds ziek. De fietstocht had haar reserves opgesouppeerd. Hmmm. Gelukkig ga ik vanavond nog "powerwalken.' Maar dan wordt dat ook nog afgebeld. En dan komt het moment van "diep" gaan. Me de trap op sleuren, renkleren aantrekken en mezelf motiveren om tóch te gaan. Maar ik ga. Met Gers. Rappende rijmpjes, met een fantastisch accent maken het sleetse rondje weer eens leuk.