Het regent, het is er weer tijd voor en dus ga ik rennen. Het loopt voor geen meter, al vind ik mezelf wel stoer. Ik heb een petje op en daaroverheen, omdat het echt giet inmiddels, de muts van mijn hoody. How cool is that!
Nou ja. Het sukkeldrafje doet daar dan weer afbreuk aan.
Maar, op het cruciale moment waarop ik altijd vind dat ik net één straatje verder moet pakken en dat nooit doe, doe ik het vandaag wel. Moe ben ik toch, dus wat maakt het uit?
En dan, halverwege dat straatje ontstaat een nieuwe emotie. Een emotie die voorheen uitsluitend voor skaten en heel af en toe voor fietsen op gaat. Een emotie die me blij maakt: "Zal ik er een klein rondje aanplakken???"
Ik heb het vanavond nog niet gedaan. Doseren! Ervaring leert dat dat nog wel eens terugkomt. Maar het wijst op een nieuw inzicht. Dat ik hardlopen eigenlijk wel leuk vind. Huh???? En dat dat dan ontstaat op het moment dat ik echt door diepe plassen en stortbuien ren. Bijzonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten