Al de hele dag bereid ik me voor dat ik die avond maar weer eens ga rennen. Lang geleden dat rennen. En dan belt C om te vragen of ik mee wil fietsen. We spreken af waar we elkaar treffen en op weg erheen ben ik geïnspireerd tot een fantastische tocht. We nemen een pontje over de Maas en fietsen aan de Belgische kant verder. De natuur is overweldigend prachtig. Het voelt als vakantie. We zijn blij met elkaar. Als frequente alleen sporters kunnen we dit nooit delen. Nu wel. We wijzen, stoppen, praten, lachen en genieten. En dan ontdekken we op welke weg we zitten. Die route waren we allebei kwijt! Vroeger skate-te (?) ik die route. Ik herinner me een raar schiereiland, bijzondere lantaarnpalen, etc. Maar ik wist nooit meer precies hoe ik daar kwam. Nu weet ik het weer. Zomaar kado gekregen op een prachtige avond.
Als we een kaart willen bekijken klik ik een schoen los. Helaas wil mijn fiets de andere kant op. Ik val in slomotion om. Schrammen, bloed, pijn, maar niks gebroken. De endorfine van de tocht brengt me thuis.
Inmiddels hinkel ik rond met een bont en blauwe rechterkant. Boeien! Ik wil meer fietsen!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten