Calvinball

We speelden het vroeger op zo een typisch jaren 70 woonerf. Op een grotere parkeerplaats waar een ongeschreven wet gold dat je er beter niet kon parkeren of op de mini rolschaatsbaan in het speeltuintje. Dat was eigenlijk de meest hilarische plek ervoor omdat je daar "effectballen" kon slaan. Plankje ophouden, tennisbal zo hard mogelijk tegen het klimhuisje in het midden meppen zodat voor niemand de baan in te schatten was die het balletje ging maken. Home-run na home-run. En het spel kende geen winnaars of verliezers, want leden van het team switchten naar andere teams of moesten naar huis om te eten. En nieuwe leden kwamer erbij en deden weer mee. Zo gaaf, zo veel lol en ik was het totaal vergeten. Tot gisteravond. Ik doe mijn ren-rondje en kom langs zo een veldje. Ouders, kinderen, jeugd, alles door elkaar. Geen batje, geen plankje maar een "scoop" ding (hadden we ook nog vroeger) en met net zo veel enthousiasme, gelach en overduidelijk zeer rekbare regels hobbelde en bobbelde iedereen daar over dat veld. Ik had waarschijnlijk zo mee mogen doen :-)